کد مطلب:28646 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:148
ای پروردگار آن كِشتی كه به سودِ مردم، در دریا روان است! ای پروردگار ابری كه میان آسمان و زمین رام گشته است! ای پروردگار دریای لبریز كه جهان را در بر دارد! ای پروردگار كوه های استوار كه آنها را لنگرهای زمین و توشه[ گاه]های آفریدگان قرار دادی! اگر ما را بر دشمنمان چیره كردی، از تجاوز دورمان دار و بر حق استوارمان گردان؛ و اگر ایشان را بر ما پیروز كردی، مرا شهادت نصیب فرما و باقی مانده یارانم را از فتنه نگاه دار!».[1]. [ در البدایة و النهایة افزوده شده است: ] سپس علی علیه السلام پیش تاخت، در حالی كه خود همراه اهل مدینه در قلب سپاه بود و آن روز، جناح راست را عبد اللَّه بن بدیل، جناح چپ را عبد اللَّه بن عبّاس و [ دسته] قاریان را عمّار بن یاسر و قیس بن سعد فرماندهی می كردند و سپاهیان زیر پرچم ایشان بودند. پس علی علیه السلام، آنان را به سوی سپاهِ [ معاویه] به انبوهی پیش بُرد.[2]. 2466. امام علی علیه السلام - در نبرد صِفّین -:بار خدایا! به سوی تو چشم ها فراز آمده، دست ها گشوده شده، گام ها به پویه درافتاده، زبان ها فراخوان گشته، دل ها گشوده شده و داوریِ كارها به تو واگذار گشته است. پس میان ما و ایشان به حق داوری كن، كه تو بهترینِ داورانی! بار خدایا! نزد تو شكایت می آوریم از نبودن پیامبرمان، اندكیِ شمارمان، بسیاریِ دشمنمان، پراكندگیِ گرایش هایمان، دشواریِ روزگار، و پیدایش فتنه ها! ما را مدد فرمای به پیروزیِ شتابنده و نصرتی كه با آن، حكومت حق را شُكوه و چیرگی می بخشی.[3]. 2467. از امام علی علیه السلام - در دعایش به هنگام آغاز جنگ صِفّین و پیش راندنِ پرچم ها -:«به نام خداوند بخشنده مهربان. هیچ نیرو و توانی نیست، مگر با اتّكا به خداوند والای بزرگ! بار خدایا! تنها تو را می پرستیم و تنها از تو یاری می جوییم. ای خدا، ای رحمان، ای رحیم، ای یكتا، ای بی نیازِ نیازبرآور، ای معبودِ محمّد! به سویت گام ها در پویه، دل ها گشوده، دیدگان خیره، گردن ها افراشته، نیازها طلبیده، و دست ها برآورده شده اند. بار خدایا! میان ما و دشمن ما به حق داوری كن، كه تو بهترینِ داورانی!». سپس سه بار گفت:«لا إله إلاّ اللَّه و اللَّه اكبر!».[4].
2465. تاریخ الطبری - به نقل از زید بن وَهْب جهنی -:در صبحگاه چهارشنبه، علی علیه السلام به سوی ایشان تاخت و به میدانشان شتافت و گفت:«بار خدایا! ای پروردگار آسمان برافراشته نگاهداشته در هم پیچیده، كه آن را كاستی گاهِ شب و روز كردی و گذرگاه مِهر و ماه نمودی و جای فرودِ ستارگان ساختی و ساكنانش را دسته ای از فرشتگان گردانیدی كه از عبادت، فرسوده نمی شوند! ای پروردگار این زمین كه آن را قرارگاه مردم و حشرات و چارپایان و آفریدگان بزرگِ بی شمارت، از پیدا و پنهان، ساخته ای!